Het risico van het mijden ervan

Op Twitter las ik de stelling dat risicomijdend gedrag een risico is. Dat deed me denken aan een seminar waar ik twee weken geleden was. Dit seminar ging over aanbestedingen en één van de sprekers was prof. Dr. Dean Kashiwagi van de universiteit van Arizona. Hij hield er een interessante logica op na. Ik probeer dit hier uit te leggen en veel breder te trekken dan alleen innovatief aanbesteden. Het is een breed toepasbaar inzicht.

Hij stelt dat als je weet wat er gaat gebeuren, je geen beslissingen hoeft te nemen. Als je mensen vertrouwt die expert zijn en ervaring hebben weten zij wat er zal gebeuren. Je neemt dan gewoon die beste richting. Beslissingen neem je op grond van dat wat je niet weet. Naar mate je beslissingen neemt op basis van minder kennis van de toekomst, neem het risico toe. Als managers beslissingen nemen, zijn zij degene dit de risico’s veroorzaken. Hij stelt dus ook dat beslissingen nemen niet goed en riskant is en dat het juist de managers zijn die deze risico’s nemen. Met gezond boerenverstand en ervaringskennis kom je verder.

Experts zijn niet alwetend. Zij weten wat ze weten maar weten ook wat niet. Daarvoor hebben ze anderen nodig. Openheid, transparantie en communicatie zijn hier sleutelbegrippen. Kennis van wat mogelijk is is meestal aanwezig bij de leveranciers van producten. Of bij leveranciers van informatie. Mensen die erom vragen zijn niet die leveranciers. Mensen die erom vragen hebben een behoefte, die ze moeten bepalen. Dit is het resultaat. Leveranciers leveren dit resultaat. Als je als vrager je niet beperkt tot het resultaat, maar ook specificeert, demotiveer je de leverancier. Als je die weg op gaat zul je steeds meer moeten specificeren. Je ontneemt de leverancier zijn ‘beroepseer’ en hij zal zien dat hij op prijs gaat concurreren. Als vrager word je dus genoodzaakt om alle risico’s af te dekken. En dat doe je als vrager zelf! Dit maakt leveren minder prettig (je moet dansen naar de pijpen van iemand die minder expertise bezit dan jij) en dit maakt vragen minder prettig (doordat je alles gelijk trekt gaan leveranciers concurreren op prijs en zul jij je vraag waterdicht moeten dichttimmeren). Door deze administratieve last zul je ook nog eens een prijsopdrijvend effect waarnemen.

Kortom: formuleer een doel, laat je helpen door ervaren experts, communiceer open, transparant en ga uit van vertrouwen.

Andersom: ga je uit van wantrouwen, dan ontneem je de ander de expert-rol, moet je meer beslissingen nemen en vergroot je het risico. Risicomijden vergroot risico’s.

Ik vond dit wel boeiend. Boeiend genoeg om het te delen, in alle openheid.